محیط کاری خیلی شلوغ و پر رفت و آمد بود. این باعث شد دوربینی را برای فیلمبرداری انتخاب کنم که بتوان با آن تحرک زیاد داشت. دوربینی که دست و پا گیر نباشد و توجه کمتری را به خود جلب کند. با توجه به مشکلات بودجه که قبلاً به آن اشاره کردم، بهترین دوربین می‌توانست یک هندی‌کم باشد. برای ضبط مناسب صدا هم باید راه مناسبی پیدا می‌شد. در این مورد هم با توجه به توضیحات قبلی امکان استخدام صدابردار یا دستیاری که بتواند این کار را انجام دهد وجود نداشت. پیش از آن برای ساختِ فیلمِ مستندی یک دستگاه HF تهیه کرده بودم، اما این به تنهایی کافی نبود. برای ضبط صدا به دستگاه دیگری مانند Zoom نیاز بود. در بدترین حالت امکان ضبط صدا به وسیله دوربین بود. اما با توجه به اینکه ما قصد استفاده از هندی‌کم را داشتیم، باید هندی‌کمی انتخاب می‌شد که هم ارزان قیمت باشد و هم ورودی جهت ضبط صدا داشته باشد. با جستجوی زیاد بلاخره توانستم دوربینِ کار کرده‌ای را پیدا کنم که قیمت مناسبی داشت. این دوربینِ سونی، بسیار کوچک بود و قابلیت نصب پرژکتور و ورودی صدا داشت. همچنین می‌توانست پانصد گیگابایت فیلم را در حافظه داخلی خود ذخیره کند. به جز باطری با برق مستقیم هم کار می‌کرد و تصویر را با کیفیت Full HD ضبط می‌کرد. با خوش شانسی در جعبه این دوربین یک لنز واید هم وجود داشت. پس از تهیه دوربین ضبط شروع شد.

دو یا سه روزی بیشتر نگذشته بود که اولین بیماران مبتلا به کرونا در ایران شناسایی و خیلی زود فوت شدند. این مسئله باعث افزایش بحران در پروژه شد. بعضی از کارگرها از ترسِ جان از کار دست کشیدند و رفتند. بیمارستان قدیم فیروزآبادی یکی از بیمارستان‌هایی بود که بیماران مبتلا به کرونا را به آنجا می‌آوردند. بیمارانی که به دلیل ابتلا به کرونا فوت می‌شدند با تمهیدات خاصی برای کفن و دفن حمل می‌شدند. همه این اتفاقات در جلوی چشمان مهندس‌ها و کارگرهایی اتفاق می‌افتاد که وظیفه داشتند در بیست روز دو طبقه از بیمارستانِ جدید را آماده کنند. با افزایش مرگ و میرها و تردد بیش از معمولِ آمبولانس‌ها و ماشین‌های حمل اجساد، ترس بیشتری در وجود همه به راه افتاد و در نهایت باعث جدا شدن تعدادی از کارگرها و مهندس‌ها از پروژه شد. این اتفاقات ضمن ایجاد چالش‌های داخلی، باعثِ کند شدنِ پیشرفت عملیات اجرایی نیز شده بود. بسیاری از افرادی که مانده بودند، در دوگانگی ماندن و رفتن بودند. از یک سو در مقابل بیماران و نیاز به راه اندازی بیمارستان احساس مسئولیت بسیاری می‌کردند، و از سویِ دیگر نگرانِ ابتلا به کرونا بودند. بسیاری از آنها از بیماری نمی‌هراسیدند، ترسِ آنها از این بود که با ابتلا به بیماری ممکن است آنرا به اعضای خانواده و بخصوص به پدر و مادرهایِ پیر خود منتقل کنند. همه‌ی آنها حق داشتند. هیچ قانونی نمی‌تواند افراد را برای ماندن در جایی که برای آنها خطر جانی دارد مجبور کند.