مستند جان پناه به کارگردانی فرزاد جعفری، تصویری قابل استناد از روزهای آغازین شیوع ویروس کرونا در ایران است.

مستندهای گزارشی، شاید به نظر، آثاری معمولی و از نظر ساخت، ساده باشند. اما یکی از مهمترین کارکردهای آنها، ثبت تاریخ است. جان پناه به کارگردانی فرزاد جعفری چنین مستندی است که موضوعی جالب دارد. تماشای فیلم، این روزها که حدود ۳ سال از شیوع ویروس کرونا می‌گذرد، مخاطب را به کشف و مشاهده تلاش بخشی از افراد جامعه نزدیک می‌کند.

فرزاد جعفری دوربینش را درگیر ماجرای ساخت یک بخش از بیمارستانی در تهران کرده، تیمی باید شبانه روزی کار کنند تا بیمارستان برای بستری کردن بیماران آماده شود. روزهای نخست قرنطینه و شیوع کروناست و کارگران، محیط را رها می‌کنند. جان‌پناه، که ۵۰ دقیقه است، با ریتم و ضرباهنگی درست، روند ساختمان سازی و مشکلات بر سر راه مهندس حسینی (شخصیت اصلی فیلم) را روایت می‌کند.

آنچه جان‌پناه در یک‌ گزارش تصویری پر و پیمان، به مخاطب ارائه می‌دهد، بی‌نقص نیست. اما امتیاز فیلم، ساختار حرفه‌ای و زمان مناسب آن است. بییننده باهوش از نماهایی مثل گریه کردن زنان عزادار در حیاط بیمارستان یا دیالوگ‌های کارگران متوجه اتمسفری می‌شود که فیلم در آن شکل گرفته است.

روزنامه‌نگار

الناز دیمان